Nie jestem tylko okładką

Trzymając się za brzuch i uciskając bolące miejsce szedł tak szybko jak mógł.

Obserwował podłoże które w świetle było coraz wyraźniejsze.

Stąpał po płytkach z czarnego marmuru.

Kto do cholery robi takie dziwne pomieszczenia? Zastanawiał się w duchu.

Im bliżej był światła tym było zimniej.

Słyszał jednak wyraźniej krople deszczu zderzające się z ziemią.

Gdy był już bardzo blisko wyjścia do światła zasłonił ręką oczy i wyszedł.

Stanął na środku i nerwowo zamrugał.

Kiedy jego oczy już przyzwyczaiły się do jasności rozejrzał się gdzie doszedł.

Stał w półokrągłym tunelu wyglądającym jak pofalowana od środka puszka po konserwach.

Sklepienie było łukiem a zaraz pod nim wisiały jażeniówkowe lampy o w miarę mocnym świetle.

W środku było obskurnie.

Na ziemi płyty były brudne jak w każdym tunelu.

Olek obrócił się za siebie i zobaczył jak tunel przechodzi w nieprzeniknioną ciemność z której wyszedł jakby w jego dalszej części pogasły wszystkie lampy i nie było z niego wyjścia.

Przeszły go ciarki.

Może było tu zimno ale wszystko widział i cokolwiek czuł.

Z powrotem spojrzał przed siebie i na lejący deszcz przed tunelem.

Dobra może jeśli wyjdę to kogoś spotkam i dowiem się gdzie mnie wywieziono? - Mruknął do siebie i zaczął kroczyć w stronę wyjścia.

Kiedy miał właśnie przekraczać linię w miejscu której kończył się tunel a zaczynało się miejsce w którym był zderzył się całym ciałem z czymś twardym.

Olek przesunął dłonią po czole którym najmocniej się zderzył po czym delikatnie wysunął rękę przed siebie i oparł ją na szybie lub jak sądził niewidzialnej ścianie.

Złość w nim wezbrała. Wziął mocny zamach i z całej siły uderzył pięścią w ścianę.

Nie spodziewając się że coś poczuje zaklął głośno i soczyście kuląc pod siebie własną rękę.

Zabolało.

Tu czuł. To nie był ciemny korytarz w którym nic nie czuł i nic go nie bolało.

Tutaj odczówał, słyszał i widział.

Kiedy emocje mu trochę opadły oparł się czołem o ścianę i patrząc tęskno na wolny zalany deszczem świat uświadomił sobie, że przestał słyszeć w głowie ten dziwny szept który go tu doprowadził.

Westchnął cicho i czując, że właśnie zrobi największą głupotę swojego życia, przemówił do nieznanego posiadacza prowadzącego go szeptu.

Nie wiem kim jesteś. Ech... Gdzie jestem? Dlaczego miałem przyjść tu, by oglądać teraz świat zza jakiejś szyby? Dlaczego nie mogę wyjść? Powiedz mi coś. Cokolwiek! - Ostatnie słowo powiedział z rozpaczą. Był pewien że jest już tak blisko ucieczki, a został uziemiony w niej.

Głosu jak nie słyszał tak i teraz nie usłyszał.

Posunął się do łukowatej ściany tunelu i usiadł na ziemi.

Skulił się podciągając kolana do brody.

Zaczął sobie wspominać wszystkie miłe chwile spędzone z rodzicami, z kolegami.

Zaskoczony był kiedy nasunęły mu się również wesołe chwile z Tosią.

Uśmiechnął się mimowolnie.

Wiedział, że ma jedenaście lat a on siedemnaście, ale czuł się czasami lepiej w jej towarzystwie niż przy kolegach.

Była bardzo dojrzała. Nad naturalnie, ale chyba to w niej było fajne jak i to że momentami wychodziło z niej kompletne dziecko.

Lubił ją zawsze.

Nagle we własnych wspomnieniach zobaczył ją z opatrunkiem na twarzy.

Zmartwił się.

Nigdy mu nie wytłumaczyła co się stało.

Znów wezbrał w nim gniew.

Jeśli ktoś tylko podniósł na nią rękę to mu ją wyłamię wyrwę i wsadzę w...

Złość opadła równie nagle jak przyszła.

Olek zawsze martwił się o Tośkę. Czuł się za nią odpowiedzialny. Prawie jak starszy brat. Tak mu się wydawało. Nie rozumiał relacji między rodzeństwem bo nigdy go nie miał.

Tośkę z jego głowy wypchnęła Kasia.

Ładna, zgrabna z kasztanowymi włosami, nienaganną cerą pełnymi ustami i niebieskimi oczami świetnie pasującymi do lekko zadartego noska.

Westchnął.

To dla niej zaczął ćwiczyć.

Zawsze był chudy i drobny.

Patrząc jednak na Kasię, czuł że musi przypakować, zmienić lekko posturę. Bo co z tego, że będzie od niego niższa jeśli nie będzie czuła się przy nim bezpiecznie. Przy nim i przy jego mięśniach wielkości mikroskopijnej.

Nie dawno zaczął chodzić na siłownię i zaczął trenować w domu.

Powoli zaczynał widzieć efekty.

Koszulki powoli robiły się ciaśniejsze a nogi zaczynały mieć prawidłowe części takie jak łydki a nie udo i dłuuuugą piszczel.

Tak. Kasia.

Chodzili razem do grupy na angielski i do młodzieżowej grupy cotygodniowej.

Lekko rozmarzony usnął nie wiedząc kiedy przy ścianie tunelu.