Nie jestem tylko okładką - cz. 21

Olek usłyszał znów wdzierający się do jego uszy dźwięk maszyn ustawionych dookoła jego łóżka.

Uspokoił się.

Miał pewność, że jest w swojej bezpiecznej sali.

Jedyne co nie dawało mu spokoju to uścisk na ramieniu. Silny i pewny. Nie dawał mu spokoju.

Gdy już lekko uspokoił oddech zaczął powoli i z niemałym trudem unosić ciężkie powieki.

Znów pierwszym co zobaczył był rozmazany obraz sali i widoczne tylko kolory.

Zamrugał nerwowo chcąc zobaczyć kto tak mocno ściska jego ramię i być może nakrzyczeć na tę osobę, że dotyka żywego człowieka a nie pluszaka.

Kiedy już widziany przez niego obraz się wyostrzył obrócił głowę w stronę uciskanego ramienia.

Chciał już otworzyć usta i rzucić kąśliwą uwagą gdy zobaczył, że koło niego siedzi Tośka.

To jej chuda dłoń wbijała się niemożliwie mocno w jego ramię.

Wciąż siedziała w ciemnych okularach. Tym razem była sucha.

W szarym swetrze z rudymi włosami upiętymi na szybko w niewielki koczek.

• Tośka... to boli – Szepnął.

Spojrzała na niego i rozluźniła uścisk.

Olek po tych słowach zaczął kaszleć. Znów miał sucho w ustach i mówienie w takim stanie sprawiało mu nie lada problem.

Tośka wstała płynnie z krzesła na którym siedziała przy jego łóżku i podeszła do małej szafki pod oknem. Wyciągnęła z niej butelkę z woda i nalała do szklanki.

Z powrotem podeszła do Olka.

Co go zdziwiło z wprawą wsunęła dłoń pod jego głowę i mu ją uniosła tak by spokojnie dał radę się napić.

Czasami go zadziwiała.

Niektóre jej zachowania wywoływały u Olka wrażenie, że Tośka jest starsza chyba nawet od niego. Nie raz widział ją w momentach gdzie nie zachowywała się jak przeciętna jedenastolatka.

Była inna i tego Olek był pewien.

W myślach napomniał siebie że musi ją mieć na oku.

• Jak długo tu siedzisz? Dlaczego ściskałaś moje ramie? - zaczął ją wypytywać bez ceregieli.

Ona jednak nic nie powiedziała.

Pogłaskała go tylko po włosach i szepnęła

• Idź spać. Musisz odpoczywać bo inaczej nigdy nie wyzdrowiejesz.

Olek poczuł jak jego powieki stają że na powrót cięższe i cięższe.

Zamykały się powoli kiedy jednak Olek prawie podskoczył i chwycił Tośkę mocno za dłoń

• Nie chcę. Boję się. Uznasz mnie za wariata pewnie ale miałem dziwny sen. Straszny. Boję się że on powróci.

Tośka uśmiechnęła się łagodnie i usiadła na brzegu jego łóżka.

• Nic nie wróci. Bądź spokojny o to. Śpij – szepnęła ponownie.

Uwierzył jej. Ten cichy szept jakim się do niego zwracała, choć wciąż jeszcze z nutą dziecięcego głosu uspokoił go i dał mu dziwną pewność, że wszystko będzie dobrze.

Olek powoli usypiał a jego uścisk na dłoni Tośki stopniowo słabł.

Siedziała tak i pilnowała go aż całkowicie uśnie.

Gdy to nastąpiło usiadła z powrotem na krześle przy jego łóżku, chwyciła delikatnie jego dłoń i opierając się z lekka niewygodnie zamknęła oczy.

Nie mogła go zawieść.